Jak autor zauważa, dynamiczne zmiany cywilizacyjne, którym jesteśmy poddani, są określone przez technologie przenikające coraz głębiej w sferę biologii, skąd człowiek staje się częścią złożonych układów cyber-fizycznych. Zmienia się zatem sam sposób racjonalizowania treści ludzkiego doświadczenia i konieczność nowego, systemowego rozumienia bezpieczeństwa. Niniejsza analiza biologicznego warunku bezpieczeństwa, przedstawia model człowieka jako organizmu wielowymiarowego – łączącego w sobie systemy biologiczne, psychiczne, społeczne i technologiczne – i wskazuje homeostazę jako uniwersalny wzorzec stabilności i adaptacji. Analiza opiera się na koncepcji systemów otwartych, wykorzystując metafory i mechanizmy biologiczne (m.in. sprzężenia zwrotne, autoregulację, elastyczność funkcjonalną) do reinterpretacji pojęcia bezpieczeństwa w wymiarze osobistym i społecznym. Omówione zostają relacje i napięcia między systemami technologicznymi a świadomością człowieka, a także ich korelacje w kontekście wartości, tożsamości i wspólnotowości. W konkluzji autor proponuje odejście od myślenia o bezpieczeństwie jako ochronie przed zagrożeniem i przejście do modelu bezpieczeństwa jako dynamicznych układów współzależności i zmiennych podstawowych mechanizmów integracji wymiarów biologicznego, technologicznego i duchowego. Homeostaza jawi się w tym ujęciu nie jako termin medyczny, lecz jako filozofia projektowania odpornych systemów, zdolnych do życia w niepewności bez utraty spójności.